ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ႕အသံ

သည္လိုနဲ႕
သူလည္း သူေပ်ာ္ရႊင္ရာ ရြက္လႊင့္စီးေျမာသြား
ကိုယ္လည္း ကိုယ္ျဖစ္တည္ရာ
သိုက္ၿမံဳထဲ ျပန္လည္ႀကံဳ၀င္ ၿငိမ္သက္ရခဲ့။

ကိုယ့္ရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ
ကိုယ့္ရဲ႕ အစာခ်က္လုပ္မႈစနစ္ေတြ
ဘယ္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အရာအားလံုးဟာ . . . . . . . . .
တယ္လီဖံုး မေျပာခ်င္ပါဘူးအခ်စ္ရယ္ . .
မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကိုပဲ သိပ္သိပ္သည္းသည္း နမ္းခ်င္ခဲ့တာ။


လွည့္စားမႈကင္းတဲ့ ဒဂၤ ါးေတြ ေျမွာက္ပစ္ကစား
အေရာင္အဆင္းကင္းေသာ လမ္းမ်ားေပၚ
လွည့္လည္သြားလာ
စိတ္ခံစားမႈ အစစ္အမွန္မ်ားကိုေတာ့
အေလ့က်နံရံမ်ားေပၚ ေရးခ်ယ္ထားခဲ့မိေပါ့။


သည္လိုနဲ႕ပဲ . .
စိတ္ကူးရြက္က်ပင္ေပါက္ေတြလည္း
ေမၽွာ္လင့္ျခင္း ေနၾကာပြင့္ေတြလည္း
ေအးစက္ေနခဲ့ေသာ မ်က္၀န္းျမစ္မ်ားဟာလည္း
ကိုယ္မေတာင့္တေသာ ဆုမ်ားထဲ
ေသြ႕ေျခာက္ၿပဳိလဲ စီးဆင္းခဲ့ . . . .။


ဆုတ္ခြာခဲ့ရေသာ လမ္းဟာ
ေသြးစက္မ်ားနဲ႕ တရြတ္ဆြဲ အိပ္မက္ေသမ်ားသာ . . . ..
. . . . (နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အမွားယြင္းတစ္ခုတဲ့လား . . .)
မီးရယ္ . .အလင္းလို႕ ယံုမွားတပ္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ . . .မီး ရယ္
ေခၚသံေတြ တိမ္၀င္ ဆြံ႕အ
အေမွာင္မွာ (ငါ) ကြ်မ္းေလာင္က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

(အရမ္းကို ႏွစ္ျခိဳက္မိတဲ႕ ကိုႏိုးေ၀ရဲ႕ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ မွ်ေ၀ခံစားလိုက္ပါတယ္)