အနမ္း

ေသြးေၾကာေတြထဲ . . .
သံလြင္စီးဆင္းသံဟာ အတိုင္းသား
စြတ္စိုေသာမီးခိုးေငြ႕လို အထိအေတြ႕မွာ
ထြက္သက္ပူေတြ အျပန္အလွန္ျငိတြယ္ရစ္ပတ္ၾကရင္း
အိပ္မက္ဆန္ဆန္ ေလဟာနယ္ထဲ
တစ္ေလာကလံုးကို ေမ႕ခဲ႕တယ္။

ျငီးေငြ႕ေန႕မ်ား

အျမင္႔ဆီေမွ်ာ္ေငးမိရံုနဲ႕တင္
ေလေတြက သိပ္တိုက္လြန္း
စိတ္ထဲရွိသမွ် မပြင္႔လင္းရတာမ်ိဳးထက္
မ်ိဳသိပ္ထားမွ် မအန္ထုတ္ရတာမ်ိဳးထက္
မသတီစရာေကာင္းလြန္းတာမရွိ

ရွိထားတဲ႕အရွိထက္
ဘာမွပိုမရွိခ်င္ေတာ႕သလို
သိထားတဲ႕ အသိထက္
ေနာက္ထပ္ ဘာမွမသိခ်င္ေတာ႕ပါ
ျဖစ္လာျခင္းထက္ ကိုယ္ပ်က္ေပးရမဲ႕အရာေတြကို
စိုးရြံ႕ထိတ္လန္႕ရင္း

လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ရဲ႕လားတဲ႕
ကိုယ္႕စိတ္က ကိုယ္႔ကိုျပန္ေမးတာ အခါခါ
အဆင္ေျပပါတယ္လို႕
ေမးသူအားလံုးနဲ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို လိမ္ညာရင္း
အသက္ကို မွ်င္းမွ်င္းရႈ ၊ ျပင္းျပင္းရႈ

မိုးရာသီဆိုေပမဲ႕ စိတ္အိုင္ငယ္ထဲ
ေလွာင္အိုက္ျပီး လိႈက္လိႈက္ပူ
ပါးစပ္နဲ႕ ရႈေနရလဲ မ၀တဲ႕ အသက္အတြက္
လတ္ဆတ္ေသာ ေလအနည္းငယ္ကလြဲ၍
မည္သည္႕အရာမွ အလိုမရွိေတာ႔ပါ။

ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ႕အသံ

သည္လိုနဲ႕
သူလည္း သူေပ်ာ္ရႊင္ရာ ရြက္လႊင့္စီးေျမာသြား
ကိုယ္လည္း ကိုယ္ျဖစ္တည္ရာ
သိုက္ၿမံဳထဲ ျပန္လည္ႀကံဳ၀င္ ၿငိမ္သက္ရခဲ့။

ကိုယ့္ရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ေတြ
ကိုယ့္ရဲ႕ အစာခ်က္လုပ္မႈစနစ္ေတြ
ဘယ္အေၾကာင္းပဲျဖစ္ျဖစ္
အရာအားလံုးဟာ . . . . . . . . .
တယ္လီဖံုး မေျပာခ်င္ပါဘူးအခ်စ္ရယ္ . .
မင္းႏႈတ္ခမ္းေလးကိုပဲ သိပ္သိပ္သည္းသည္း နမ္းခ်င္ခဲ့တာ။


လွည့္စားမႈကင္းတဲ့ ဒဂၤ ါးေတြ ေျမွာက္ပစ္ကစား
အေရာင္အဆင္းကင္းေသာ လမ္းမ်ားေပၚ
လွည့္လည္သြားလာ
စိတ္ခံစားမႈ အစစ္အမွန္မ်ားကိုေတာ့
အေလ့က်နံရံမ်ားေပၚ ေရးခ်ယ္ထားခဲ့မိေပါ့။


သည္လိုနဲ႕ပဲ . .
စိတ္ကူးရြက္က်ပင္ေပါက္ေတြလည္း
ေမၽွာ္လင့္ျခင္း ေနၾကာပြင့္ေတြလည္း
ေအးစက္ေနခဲ့ေသာ မ်က္၀န္းျမစ္မ်ားဟာလည္း
ကိုယ္မေတာင့္တေသာ ဆုမ်ားထဲ
ေသြ႕ေျခာက္ၿပဳိလဲ စီးဆင္းခဲ့ . . . .။


ဆုတ္ခြာခဲ့ရေသာ လမ္းဟာ
ေသြးစက္မ်ားနဲ႕ တရြတ္ဆြဲ အိပ္မက္ေသမ်ားသာ . . . ..
. . . . (နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ အႀကီးက်ယ္ဆံုး အမွားယြင္းတစ္ခုတဲ့လား . . .)
မီးရယ္ . .အလင္းလို႕ ယံုမွားတပ္မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ . . .မီး ရယ္
ေခၚသံေတြ တိမ္၀င္ ဆြံ႕အ
အေမွာင္မွာ (ငါ) ကြ်မ္းေလာင္က်ဆံုးခဲ့ရပါတယ္။

(အရမ္းကို ႏွစ္ျခိဳက္မိတဲ႕ ကိုႏိုးေ၀ရဲ႕ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ မွ်ေ၀ခံစားလိုက္ပါတယ္)